Ju keni menaxhuar për disa vite trajnimin profesional dhe funksionimin e Qendrës së Veprimit për të Rinj Arxhof. Pse në thelb ndërruat anët?

Ka shumë ngjashmëri. Të dy institucionet kanë të bëjnë me një lloj risocializimi dhe të qenit në gjendje të jetojnë përsëri pa frikë dhe kufizime. Puna me të rinj kriminelë më afroi edhe më shumë me botën e viktimave. Gjatë kësaj kohe kam takuar shumë viktima. Dhe kuptova se sa e vështirë është për ta të marrin pjesë në një jetë të lumtur dhe të përmbushur për shkak të përvojave të tyre.

Çfarë po prisni në rolin tuaj të ri?

Është mbresëlënëse të shohësh dhe të provosh se sa shumë institucione partnere, komitete, specialistë, njerëz dhe organizata të përkushtuara janë të përkushtuara ndaj dhe për mbrojtjen e viktimave. Arritja e qëllimeve ambicioze së bashku me të gjithë më emocionon vërtet.

Mbrojtja e viktimave është bërë më e rëndësishme. Për këtë kontribuoi edhe Konventa e Stambollit. Mënyra se si duam të peshojmë dhe hartojmë mbrojtjen e viktimave është një detyrë e rëndësishme për shoqërinë tonë.

Çfarë ju motivon në punën tuaj të përditshme?

Njerëzit e prekur nga dhuna vuajnë shumë. Është një vuajtje e heshtur, plot turp, e kombinuar me shumë frikë, pasiguri dhe pafuqi. Është tepër motivuese t’u japësh këtyre njerëzve një zë, t’i këshillosh dhe t’u tregosh mënyra për të përmirësuar cilësinë e jetës së tyre. Dhe pastaj filloj të punoj me një ekip shumë kompetent dhe të përkushtuar. Unë mund të krijoj kushtet që punonjësit e mi ta kryejnë këtë detyrë të vlefshme me shumë forcë dhe besim. Nëse ky nuk është motivim!

Si e gjeni ekuilibrin me punën tuaj?

Një vakt i mirë me familjen dhe miqtë, një ekspozitë arti në një muze apo galeri, disa orë ushtrime krijuese në punëtorinë time dhe shumë të qeshura…